"Czy czeka na dekomunizacja cmentarzy?". Krystyna Janda o spektaklu "Aleja zasłużonych"

AUTOMATYCZNA TRANSKRYPCJA PODCASTU

dzień dobry przed mikrofonem Marta Perchuć-Burzyńska już jutro w Łodzi rozpoczyna się 2007. festiwal sztuk przyjemnych i nieprzyjemnych wydarzeń otworzą weekendowe pokazy spektaklu aleja zasłużonych sztuki autorstwa Jarosława Mikołajewskiego w reżyserii Krystyny Jandy Krystyna Janda prezeska fundacji Krystyny Jandy na rzecz kultury i dyrektor artystyczny teatru Polonia i Och-teatr w Warszawie jest dzisiaj gościem kultury osobistej witam serdecznie dzień dobry dzień dobry Rozwiń » państwu dzień dobry pani od tegoroczny festiwal w teatrze powszechnym w Łodzi odbywa się pod hasłem artysta w kryzysie i Pekin wydaje, że nie jest to przypadek, że właśnie aleja zasłużonych otwiera to wydarzenie, bo artysta w kryzysie tak naprawdę mogłoby być pt. państwo przedstawienia, a nota hasła tak ja myślę, że w ogóle są hasła, które jest bardzo aktualne przez ostatnie 2 lata stało się tak aktualne przemiennie, że zagrałem są skutki pandemii powiedzmy trochę może tym słuchaczom Radia TOK FM, którzy jeszcze na przedstawieniu w Warszawie nie byli być może wybierają się do Łodzi oczywiście nie będziemy wszystkiego zdradzać, ale no fabuła spektaklu to mniej więcej taka historia, że po wielu latach pracy twórczej pisarka grana przez panią orientuje się, że kiedy umrze jej mąż nie będzie miał za co jej pochować i dlatego zaczyna starania o miejsce w alei zasłużonych okazuje się, że łatwo nie jest łatwo nie jest nie tyle o miejsce co łatwo nie jest stanąć twarzą twarz z realiami tego świata, ale też twarzą twarz samą sobą z odchodzeniem ze śmiercią tak ja myślę, że to jest bardzo zręczny zabieg pana Mikołajewskiego, żeby tak te historie tak sytuację przedstawić, żeby dochodziło bez przerwy w spektaklu do oceny artystycznej twórczości, a kogokolwiek to znaczy czy ktoś zasługuje na aleje czy ktoś nie zasługuje na aleje czy ktoś jest bardziej, ale czy mniej, ale Chiny czy ktoś, kto zamawia usługi i różne natomiast nie napisał w wielkich rzeczy itd. okazuje się co jest goryczą, jakby tego tego tego wyznania nikt pana Mikołajewskiego, że o tym decydują władze państwowe niż to niewiele często ma wspólnego z prawdziwą oceną czy wartością artysty też 1 rzecz to jest bardzo kuszące, żeby to dobrze odpowiedzieć to jest bardzo atrakcyjne i postawiony problem taki prostu uproszczone to coś co rzeczywiście nagle to obrazuje to kolejne kolejne nasze naszym słupy milowe naszej kultury, które umierają na naszych oczach zostawiają, zabierając nam swoje te wszechświaty, zostawiając nam jak jakiś dorobek, a my bijemy się wartości autorytety o o oceny nie umiemy sobie z tym wszystkim poradzić tutaj pan Mikołajewski sprowadza wszystko tak prostej no tak prostej rzeczy też gorycz, która wynika z tego tekstu pan Mikołajewski jest pisarzem poetą i w jakim sensie pewnie bardzo się z tym tekstem identyfikuje pani, a ja no tak jestem aktorką pewnie troszkę też inaczej, że jeśli chodzi o aktorów ale, ale cały świat artystów malarzy rzeźbiarzy pisarzy reżyserów kompozytorów muzyków przy to jest to jeszcze ocena tego jak wiemy ocena twórczości artystycznej jest jedną z najtrudniejszych rzeczy tak naprawdę doszliśmy od dawna do wniosku, że nikt nie ma prawa tak naprawdę tego szczęścia nikt nie umie tego część, po czym ma to ocenić, jaki sposób, jakie są kryteria itd. itd. i też o tym tekście się mówi natomiast kiedy dochodzi do tak słabej kondycji jak i jak niemożność zapłacenia za grób i pogrzeb zostawia pan Mikołajewski jako jako rzecznik w grze cała prawda no to niestety przywodzą na myśli i bez przerwy spotykamy się z wielkimi tego świata naszymi przyjaciółmi też kolegami aktorami, którzy nagle zachorują odchodzą i środowisko musi składać się na ich leczenie na pogrzeb co się zdarza ostatnio w każdym właściwie miesiącu w ten ustanawia się jak to jest możliwe, żeby ludzie z takim dorobkiem którzy, którym zawdzięczamy tak wiele, którym zawdzięczamy no bo czasem wiele z naszego człowieczeństwa na koniec życia borykają się z takimi czy trywialnym problemami i o tym mniejsza mówi o tym więcej jestem tego umierania odchodzenia śmierci tak dalej to jest akurat w rękach raczej roli Ola Łukasiewicza i ten jego ostatni monolog ta wita słynna ostatnia rozmowa, która nas czeka na końcu i wynik tej rozmowy to jest jakby w jego roli natomiast ja biję się taką codzienność taką doraźną się o jak to nazwać zachowanie jakiegoś takiego człowieczeństwa i honorów takich codziennych codziennych sprawach no tak, bo to jest rzeczywiście tak jak pani powiedziała ten tekst ta sztuka dotyka bardzo konkretnego problemu, ale też jest w niej dużo metafory też poetyckie myślę, że to ze względu na to również Jarosław Mikołajewski jest poetą stąd właśnie język piękny tej sztuki tego spektaklu i to, że poezja tak pięknie wybrzmiewa też ze sceny, ale jednak sobie pomyślałam, że to jesteś taki tekst o oczywiście nie docenieniu niezrozumieniu, ale również niestety o podziałach, bo przecież problem z aleją zasłużonych jest też taki, że mogą położyć niechcianym towarzystwie niechcianym ani ani za życia nie przekazuje też o 8 raz jeszcze, a jeszcze szczególnie ostatnio mamy takie sygnały z ministerstwa jest z różnych miejsc rzeczy ci nasi zmarli ich efektem groby będą weryfikowane za chwilę na cmentarzach, że być może będą im jak ci ludzie, którzy z nich jakąś decyzję nie wiadomo czyją nie wiadomo, jaką będą przenoszeni jakieś inne miejsca także dowiedzieliśmy się ostatnio, że być może dekomunizacja cmentarzy nastąpi na chwilę no tak niestety wielu rzeczy możemy się spodziewać by nie było prawdą i skąd przychodzi ratunek w takim razie boja wiem, że sztuka nie daje odpowiedzi do końca głównie zadaje pytania to też jest ratunek przychodzi ze sztuki z poezji wiersze spali piękna człowieczeństwa, który jest zawarte w sztuce tria sztuka bez człowieczeństwa nie istnieje jest to główny budulec sztuki ja sobie też tak pomyślałam będąc na spektaklu w ogóle mało dzisiaj takich sztuk jak aleja zasłużonych właśnie sztuk, które nie boją się kłaniać środowisku przez wielu wykluczone, bo to też jest właśnie naszej tej wykluczone wykluczającej rzeczywistości, czyli po pierwsze nie boi się kłaniać inteligentną, a po drugie, ludziom wrażliwym taką wrażliwością, jaka nie jest już chyba dzisiaj w cenie raczej po pierwsze, ja chcę nieba znaczy na mecze trzeba powiedzieć ja zachwycona tym tekstem, że trafi moje ręce zupełnie niespodziewanie pewnego popołudnia aż zamarłam przeczytała go 1 tchem jest zamarła zrozumiał, że mam sobie w ręku jakąś niesamowitą szansę, że jest to od dawna tekst oczekiwany tekst o tych agentach oczy, czego naprawdę nie ma nie ma dużo i filmie w teatrze jak mówiono bohaterami od jakiegoś czasu jest po prostu złodziej prostytutka i jakiś cham to są bohaterowie naszych filmów naszych opowieści, że jak dalej też nie mogę tego oglądać to nie interesuje w ogóle opowieści o takich mińskich sprawach i nagle dostaję tekst do ręki, który ma w sobie prawdziwą wielkość też to trzeba by na wstępie powiedzieć, że jestem absolutną entuzjastką entuzjastką tego tekstu, ale jeszcze trzeba powiedzieć 1 rzecz tak nieprawdopodobnie odważnych brutalny odważny, który właśnie się ani nie stara przypodobać ani nie stara nikogo pouczyć w sposób taki no i prymitywny wręcz przeciwnie prowokuje i zniechęca też do siebie tak, ale powiedziała pani o tym po południu pięknym, kiedy dostała pani do ręki teksty sztuki Jarosława Mikołajewskiego no i od razu pani rozumie w głowie zrodził się pomysł, żeby trochę pozmieniać pani często zmienia zakończenia spektakli, ale tutaj ingerowała pani również sytuację wyjściową, bo podobno początkowo główny bohater był mężczyzną, a akta ktoś napisał na mężczyznę, ale ja zadzwoniłam od razu do pana Mikołajskiej wydział Jarek ja chcę to zagrać za wszelką przeznaczy pozwolić mi 5 w bucie, a dola Łukasiewicza zadzwoniłam, więc czy może leczone i jaka była reakcja od razu radnego ogrodowych prac, szczególnie że ten tekst ewoluował i myślę w trakcie prób jeszcze tam dużo rzeczy zmieniali, a pan Mikołajewski dopisywał dużo rzeczy zmienią razem z tą decyzją się rzeczy dużo zmieniło w związku z tym cały czas nad tym tekstem pracowaliśmy no tak, ale to także ten monolog wspomniany przez panią męża głównej bohaterki został dopisany przez Jarosława Mikołajewskiego dopiero w czasie prób tak dokładnie za najpiękniejszy monolog stałej, którzy też ten ostatni wielki monolog o drodze na górę okręty ścieżkach na górze i od ostatniej rozmowie, która nas czeka tak widzowie wręcz zamierają w fotelach taka była reakcja na spektaklu, kiedy byłem kilka dni temu są tacy, którzy widzą granej przez panią bohaterce ukłon w stronę Olgi Tokarczuk to dość ciekawe np. wczoraj rozmawiałam z Wojciechem Markiem, który zobaczył pani postać Agnieszkę Osiecką kiedyś w białej bluzce, a dzisiaj w tej sukience ciemnej no tak, ale pani taka to są takie to są takie elementy takie znaki takie symbole takie rzeczy, z których tworzymy wyznaczy przypominamy ten nasz świat trochę szukamy torze szukam ich, ale też przypominamy sobie są nam bliskie, bo mamy uczucie, że dziś odchodzi gdzieś już dziś przemija że, że no ja mam do czynienia z młodzieżą mam do czynienia z młodymi ludźmi to jednak jak ja kompletnie dla nich nic nie znaczy coś dla mnie w ogóle fundamentem mojego aż w nas także no no tutaj tak jest pewnie tak jest w każdych czasach ta zmiana pokoleniowa jest i bolesne i naturalna, a także oni mają swoje swoje sprawy swojej ikony swoje filmy swoje postaci swoje czarne sukienki zapraszamy wszystkich na spektakl aleja zasłużonych 0203. października w teatrze powszechnym w Łodzi w ramach festiwalu sztuk przyjemnych i nieprzyjemnych i oczywiście zapraszamy do teatru Polonia najbliższe spektakle siódmego i ósmego jeszcze dosłownie kilka zdań wiem, że pani w trakcie próby także nie chciałabym przeszkadzać, ale w listopadzie wiśniowy sad pani reżyser w teatrze polskim w Warszawie jak to jest znajduje pani w tym klasyku nad klasykami nowe tropy Czechów to przecież studnia dziękuję to jest wielki tekst, jaki to jest piękno tej ekipy jest mądry tekst i jaka to przyjemność móc tym tekstem się codziennie spotykać 56 godzin, a jaka to jaka to, że tak Pa rys arystokratyczny zajęcia ruchowe nie no to jest po prostu mam piękną jesień dzięki temu tekstowi no sam się to zrobić przyzwoicie zobaczymy co mi z tego wyjdzie natomiast no my możemy miłość moja do tego tekstu do jego mądrości jakoś jednak pokaże na scenie na pięknie pani kiedyś powiedział przy okazji to było spektaklu Andrzeja Domalika w 2 lata dziewięćdziesiąte grała pani rady główną bohaterkę ranie Skorży nie wyobraża sobie pani świata bez Czechowa nie teatru właśnie ze świata trasa ta nota galerii ani, jakby to powiedzieć moje całe życie jest zamieszczone w tej od początku właściwie od dziecka lepiła garnki pisałem jakieś dziwne opowiadania jakieś jestem po prostu osobą, która od początku miała potrzebę stworzenia czegoś wykreowania czegoś w ilości już teraz nie okażą się, że mogło być inaczej w życiu jak ja mówię jak mówił mój mąż zresztą, dlaczego pomidorowa też jest kreacją lekarz zawodnicy inna rzecz ciągle to jest po prostu także no nie wyobrażam sobie z teatru bez sztuki bez Czechowa bez Szekspira bez bez unijnym techniczną nie różni ludzie żyją, ale jednak ze słowem czytanym spotkam się każdego dnia co najmniej 45 godzin dziennie bardzo bardzo dziękuję Krystyna Janda prezeska fundacji Krystyny Jandy na rzecz kultury i dyrektor artystyczny teatru Polonia i Och, teatru była gościnią kultury osobistej czekamy na wiśniowy sad w teatrze polskim w Warszawie, ale na razie przed nami aleja zasłużonych tak jak mówiłam w Łodzi w weekend i potem w Warszawie dziękuję bardzo, bardzo dziękuję dziękuję pozdrawiam wszystkich do usłyszenia Zwiń «

"Czy czeka na dekomunizacja cmentarzy?". Krystyna Janda o spektaklu "Aleja zasłużonych"

AUTOMATYCZNA TRANSKRYPCJA PODCASTU

PODCASTY AUDYCJI: KULTURA OSOBISTA

POPULARNE

DOSTĘP PREMIUM

SERWIS INFORMACYJNY

Wydanie z godziny 00:00

Najnowsze Podcasty

Dlaczego Polacy nie palą się do protestów?

Freud vs Clausevitz. Dlaczego ludzie zaczęli prowadzić wojny i wciąż to robią? [Ehrenreich]

Rada UE ostatecznie przegłosowała przepisy zakazujące sprzedaży nowych aut spalinowych od 2035 roku. Jak oceniasz te decyzję?

Czy mamy wystarczającą ilość energii jeśli w ciągu 10 lat pojawi się 1 mln samochodów elektrycznych?

TOK FM

Polecamy

Popularne

GOŚCIE TOK FM

Gazeta.pl

WYBORCZA.PL