Kolorowe Ptaki - serial o ludziach w spektrum autyzmu. Odcinek szósty: "Dorosły znaczy gorszy"

AUTOMATYCZNA TRANSKRYPCJA PODCASTU

kolorowe ptaki odcinek szósty dorosły znaczy gorszy a zaprasza Anna Gmiterek-Zabłocka czy zapach pieczonego ciasta albo Świątecznej choinki może przeszkadzać albo dźwięk ćwierkają za oknem ptaków wiem możecie pomyśleć nie, skąd pachnąca na święta choinka przecież nie może być irytująca, a jednak w przypadku osób w spektrum autyzmu, o których wam opowiadam od kilku odcinków bywa naprawdę różnie, bo osoby spektrum to właśnie moje tytułowe kolorowe ptaki Rozwiń » różnorodne piękne z 1 strony mamy, więc artystów z dużymi problemami niesamodzielnych niemówiących, w których niewielu z nas rozumiem z drugiej zaś zdolnych otwartych wspierających życiowymi pasjami marzeniami to m.in. osoby z zespołem Aspergera, czyli można powiedzieć tą łagodniejszą formą autyzmu dziś mnie dorośli znam takich, którzy naprawdę dobrze sobie w życiu radzą zakładają rodziny mają dzieci ukochaną pracę ktoś jest naukowcem ktoś inny pedagogiem albo pracownikiem banku z drugiej strony mamy artystów, którzy potrzebują codziennego życiowego wsparcia, a po ukończeniu edukacji, czyli po 2004. roku życia niemal nikt ich nie chcę i zostają sami z rodzicami 4 ścianach domów nie ma dla nich placówek dziennego wsparcia nie ma domów dziennego pobytu brakuje warsztatów terapii Zajęciowej czy środowiskowych domów Samopomocy, czyli tzw. ŚDS SOS wkładana jest masę pracy oddziaływania terapeutyczne edukacyjne do tego 2004. roku życia, a potem te osoby znikają z mapy wsparcia znikają w sposób bardzo brutalny to znaczy nie ma żadnej kontynuacji jest zachodzę w głowę, dlaczego jest tak skonstruowane, że tyle nad wydatkowania subwencji oświatowej tyle lat pracy specjalistów ogromny wysiłek praca samego ucznia jest tak zatrważająco szybko wrzucono do kosza, bo jeżeli tracimy to wszystko w 1 momencie i decyduje o tym próg wiekowy no to coś nie działa to jest coś co jest w ogóle ani ani nie jest logiczne ani nie ma w tym żadnego sensu, a wiąże się z wielkimi dramatami tych rodzin, które pozostawione są same sobie i te osoby bardzo często jeśli mają odrobinę szczęścia i rodziny kończą właśnie zamknięte w domach ze starzejącymi się rodzicami często schorowanymi często jest także są samotne mamy i nie ma żadnych pomysłów żadnych rozwiązań na to, więc wszystko to co się wypracowało przez tyle lat nagle znika, bo nie chcę powiedzieć, że jest postać po prostu trywialnie wrzucane do kosza kochani tyle walczyliśmy o domy dla autystycznych były protesty listy petycje i co rząd ma nas nie powiem gdzie mój Konrad od momentu ukończenia szkoły siedzi w domu siedzi raczej leży na kanapie ciągle nie wiem co już robić takiego dorosłego nikt nie chce ani warsztaty terapii Zajęciowej ani środowiskowy dom Samopomocy do DPS-u go nie oddam to bardzo lubi chodzić na zajęcia bardzo doby się cieszę jak mówię, że pójdziemy na zajęcia no to się cieszy woził ją pani na zajęcia do Lublina woziłam ją na zajęcia do Lublina tak nie chciałaby w tej sali w ogóle nie mogliśmy wyprowadzić chciała przebywać z tymi ludźmi to mama ani dorosłej osoby w spektrum autyzmu, której urzędnicy zaproponowali oddanie córki do domu pomocy społecznej na stałe coś tam, a nie robiła siedziała grzecznie przy stole coś tam układała budowała, bo słyszałam jak się cieszyła, że źle się udało udało się brawo słyszałam cieszyła się bardzo tych zajęć tutaj tak wychodzi na to, że ten autyzm ją wykluczył nawet z warsztatów terapii Zajęciowej akta z warsztatów terapii Zajęciowej z domu środowiskowego, który jest prezes stawia też wykluczył tłumaczą się, że nie mają terapeutów pani chce rysować dyrektor PCPR zachęca, aby umieściła córkę w DPS-ie, ale ja pytam skoro nie nadaje się do uczestnictwa w zajęciach WTZ to nadaje się do grupowej opieki w DPS-ie, gdzie więcej osób przypada na opiekuna podczas dyżuru absolutnie nie był na to sumienie nie pozwoliło, żeby moje dziecko oddać do DPS dopóki żyje to będzie się nie zajmą panu przeszkadzać chcemy dziecko w domu Słuchajcie mojej Kasi nikt nie chce tak bardzo się w szkole rozwinęła tyle osiągnęła na swoje możliwości, a teraz jak dorosła wszyscy się boją słyszę, że autystyczny nie przyjmują mogą być agresywni, bo nie współpracują i pytałam 2 warsztatach terapii w dziennym domu opieki nie wiem co robić jak będzie ze mną siedzieć w domu tobie wariuje my dowiedzieliśmy się od terapeutki, że powstaje taki nowy ośrodek pojechaliśmy tam na rozmowę kwalifikacyjną mówi mama dorosłego Sebastiana pani Edyta jej syn znalazł miejsce w jednym z ośrodków w Warszawie niestety na bardzo krótko przy stole siedziało 5 osób jak komisja taka siano na inne synem mieliśmy odpowiadać na ich pytania po tym spotkaniu dowiedzieliśmy się, że musi jeszcze raz przejść na takiej taki pobyt w ośrodku kilku godzin, aby zobaczyć jak funkcjonuje czekaliśmy na to spotkanie ponadto jak funkcjonuje jeszcze powiedzą panie jedno set nie należy do osób wysoko funkcjonujących z powodu słabej komunikacji natomiast przeszedł przez całą edukację integracyjną bez problemu łącznie z tym się skończył liceum specjalne z internatem bardzo dobrze sobie radził mimo tego, że cierpi jeszcze na padaczkę i nigdy nie miałam z żadnych sygnałów ze strony czy rodziców czy kolegów czas czy również terapeutów, żeby sprawę, iż problemy wychowawcze czy była agresywna nadszedł ten upragniony dzień, kiedy miał już pierwszy raz ta właśnie do ośrodka na normalne zajęcia w ustawie syna na dziewiątą do na zajęcia zostawił oko, a ja poszłam do pracy, ale niestety przed godziną dwunastą pracując sobie myślę o tym, że mój syn jest dobrych rękach otrzymałem telefon z ośrodka, że jest to sytuacja bardzo zła, że panie terapeutki są na spacerze i sen jest agresywny ucieka i że uderzył terapeutki kilka razy mam natychmiast przyjechać do ośrodka, kiedy weszłam do środka sen był spokojny siedział na kanapie w dużej odległości od pani terapeutki i kiedy poprosiłam panią terapeutka wyszła do takiego pokoju powiedziałam co się stało słyszałam jak to co się stało, jakby to było oczywista niestety usłyszałam, że muszę złożyć natychmiast rezygnację z ośrodka, ponieważ syn złamał regulamin muszę powiedzieć, że było to dla mnie bardzo przykry sposób, jaki ani trochę się ze mną komunikowała niestety się popłakałam tam, bo emocje były no bardzo silna nie była w stanie jakoś ukryć tego wzruszenia i rozczarowania myślę, że to wynika z wielkiego lęku przed autyzmem, który mimo różnych kampanii, które prowadzimy środowisko w środowisku jednak dalej pokutuje ten ogromny lęk przed nieznanym i tajemniczym autyzmem osoby z autyzmem nawet terapeutą kojarzą się z osobami agresywnymi nieprzewidywalnymi to jest do wykonania ogromna praca również środowisku terapeuta terapeuta, dlatego że oni są często przerażeni potencjalnymi zachowaniami osób z autyzmem, który nie zawsze występują, jakby podejrzewani każdego, kto próbuje dostać do ośrodka takie zachowania powoduje tak duży poziom też stresu terapeutów nie są w stanie z nim pracować wiecie co, ale jestem szczęśliwy Jacek dostał miejsce w warsztatach terapii Zajęciowej to będzie już trzeci WTZ wcześniej 2 musiałem go zabrać, bo powiedzieli, że nie dają sobie z nim rady tutaj zapewniają mnie, że mają fachowców zobaczymy na razie mam w sobie ogromną nadzieję, że będzie dobrze pani Agnieszka mieszka ze swoim dorosłym synem Grzesiem małej miejscowości na Lubelszczyźnie doświadczyła w życiu wielu uprzedzeń nieprzyjemności bała się, że syn będzie musiał siedzieć w domu jak stanie się dorosły, ale udało się znaleźć dzienny ośrodek pobytu, w którym jak się okazało świetnie się odnajduję ja np. słyszałam kiedyś coś takiego zamknie swojego głupka, bo się, że nie można rzecz to są zwierzaki, które trzeba trzymać w klatce na krótkiej smyczy najlepiej, żeby nie było widać głównie słychać nigdy nie wykształciła się u niego zdolność mowy w pełni wymawia pojedyncze wyrazy, jeżeli bardzo się zepnie się w sobie coś tam powie jakieś krótkie zdanie jest bardzo łagodne to jest tak dużym mieście przytulania najbardziej uciążliwe dla niego są zmiany temperatury zmiany frontów atmosferycznych bardzo wrażliwy na tym punkcie objawia się u niego nerwowością wydawaniem takich różnych dźwięków artykułowanych pokrzykuje pani Agnieszka nazywa rzeczy po imieniu mówi wprost mam szczęście, że udało się znaleźć dla Grzesia ośrodek dziennego pobytu tak się złożyło, że w ostatnim roku przyjechała do szkoły pani kierownik warsztatów terapii zajęcia w głowie i ja zauważyłam, że to jest miejsce dla mojego syna, ponieważ nie ma natłoku uczestników genialne miejsce, jeżeli chodzi o wyciszenie tam jest po prostu spokój relaks i już rok wcześniej zabiegałem o to, żeby tam się znalazł miejsce dla mojego syna przekonywała pani kierownik grze jest chodzący tam są schody i nie będzie problemu z tym, że pan chodził chodził po schodach, że czynności samoobsługowe no co prawda pod nadzorem, ale ubiera się sam idzie do łazienki sam, że zmiany pracownie nie robią dla niego ministra realnego problemu, że dostosowuje DPS to nie jest miejsce dla dziecka oddał pani swego ukochanego psa do schroniska to pani do zwierząt się ludzie przywiązują, a co dopiero mówić dziecko człowiek to jest kraj w mojej krwi nie absolutnie nie mówi się, że autystyczny niewiele czują niewiele rozumie nieprawda nieprawda to są bardzo uczuciowe osoby to jest wielka tragedia co może czekać w DPS-ie jak on np. krzyczał by na zmianę pogody to ktoś powiedział, że można podać jakieś leki uśpić go, żeby on chodził otępiały ja myślę, że to jest szybki koniec dla dla aut styka w pasie autorską potrzebne rodzina, bo zatem Grzesiek na miarę swoich możliwości coś tam zawsze pomoże przenieśmy konewka ostatnio firankami odczepił wszedł na krzesła, bo mogą sięgnąć od misji rankę on zadowolony ja byłam zadowolona z drobnych spraw naprawdę drobne, ale dają satysfakcję cześć ja już nie wytrzymuję nie daje rady Wojtek non stop chodzi wokół mnie i buczy tak od kilku godzin nie ma dla niego terapii nie ma zajęć nikt go nie chce jak chodził jeszcze do szkoły miałam chwilę dla siebie teraz jestem na skraju załamania kocham go bardzo mocno, ale co z mojej miłości jak moja głowa mówi dość ciągle słyszę na Dwór na Dwór dzień dzień po kilka godzin dziennie spacerujemy, a to wciąż mało rodzice nastolatków osób dorosłych w spektrum autyzmu od lat zabiegają o powstanie tzw. domów typu de, czyli małych domów właśnie dla takich podopiecznych domów dziennego pobytu był protest przed ministerstwem rodziny były petycje listy, ale niestety wciąż niewiele zmienia dlatego część rodziców bierze sprawy swoje ręce i w ramach różnych projektów i dofinansowania projektów tworzą samodzielnie właśnie takie mini placówki jedną z nich jest błękitny domek, czyli miejsce, które powstało pod Warszawą miejsce, w którym codzienność spędza m.in. Błażej syn Moniki Tepling Błażeja nikt wcześniej nie chciał by żaden każde z WTZ nie chce może je także praktycznie no i teraz się okazuje, że też nie ma tych całodobowych opieki całodobowej, czyli PiS brak poczucia bezpieczeństwa co się stanie w mojej śmierci, więc jak pani mówi, że nie chcieli go co to oznacza w praktyce czy pani słyszała co pani widziała co pani mówią no może potrzebuje indywidualnej terapii i tutaj nie ma dla niego miejsca tutaj nie ma takiej kadry wykwalifikowanej nie ma finansowania dla niego no to po prostu Ryczące mieć czasami myślę, że tak łatwo przyszło mi to powiedzieć nie to było dla nich takie oczywiste nie rzec po prostu do takiego podopiecznego nie ma miejsca tylko trzeba pilnować, któremu trzeba zapewnić właściwą terapię właściwą przestrzeń też właściwe warunki i stworzyć po prostu widzieli jakiegoś ruchliwego faceta, który obędzie się za dużo ruszały będzie miał trudne zachowania będzie po prostu w do zorganizował pracę to teraz rozmawiamy o tym błękitnym domku, w którym jesteśmy co za miejsce i jak to się stało, że ten domek się pojawił, bo tak żeśmy mówił jest wiele problemów rodziców właśnie, którzy walczą o takie miejsca dla małej grupy tutaj jest 5 wychowanków terapia 11, w jakich okolicznościach to ta inicjatywa i ten dom się pojawia no byłam sama nie, więc zadzwoniłam do kierowniczki OPS i zapytałem czy są jacyś inni rodzice nie tutaj dorośnie na terenie no i ona pozostawiona przeciw tej moje potrzeby zorganizował takie spotkanie przyszli rodzice z dziećmi z różnym wieku założy trochę jest jej żeśmy się poznały tak ja zawsze chciał złożyć Fundacja dobrze sama dla siebie nie założy tak okazało się, że Fundacja jest, że Magdalena rok 5, która jest naszą prezeską taką fundację założyła nie miał wiedzy kompletnie na żaden temat jak to zrobić no ale była to potrzeba np. zapewnienia wakacji dzieciom potem coś tak tak rozrastało za zeszło tak pączkowanie nasze pomysły też zaczęły gorączkowo no i dowiedziałyśmy się, że można startować w konkursie do ochrony Fundacja pozyskała dotacje PFRON i tak powstał nasz błękitny domek w oku Bożena mama 2 dorosłych synów z autyzmem Piotr ma 25 lat Pawo 23 właśnie błękitny domek i całą tygodniowa opieka dla Pawła w tym dzięki tym domku umożliwia mi łączenie opieki z nami pracą zawodową z przede wszystkim jest niewerbalne tak ma problemy z komunikacją to chyba jest tylko podstawowy w kłopoty że, że nie potrafi przekazać swoich potrzeb próbujemy różnych form alternatywnej komunikacji i czasami ten brak możliwości przekazania swoich potrzeb jest źródłem agresji trudnych zachowań pierwszym trudnym zachowaniem jest są głośne krzyki jest szarpanie szarpanie koszulki jest głośne tupanie, ale też może osobę osoby, która będzie w pobliżu złapać za głowę potrząsnąć przycisnąć, czyli są takie zachowania niebezpieczne dla otoczenia można zachować ostrożność od razu dać się nie trzeba oczywiście, jeżeli widzimy, że życie Coma zachowania trudne agresywne nawet dla dobra mamy, która opiekuna, który kupuje klub, który próbuje sytuację okiełznać warto zachować dystans, ale nie wtedy, kiedy dziecko zachowuje się dziwnie, ale nie agresywnie wtedy nie bójmy się autyzm no to jak sobie radzą terapeuci błękitnym domku każdy spot z podopiecznych najczęściej może liczyć na swojego indywidualnego terapeuty, jeżeli przychodzą trudne zachowania mogą mogą wyjść na spacer mogą wejść do innego pomieszczenia to jest jak mniejsza ilość bodźców jest taki jest mniejsza ilość uczestników, więc ta ilość trudnych zachowań się zmniejsza, ale też dużo zależy od podejścia terapeutów jam jest zawsze, że terapeuci, które decydują się na pracę nisko funkcjonującymi osobami z autyzmem to jest elita oni tolerują trudne zachowania wiedzą, że osoba niepełnosprawna ma do nich prawo i na pewno trudne zachowania nie będą przyczyną pozbycia się Pawła czy któregokolwiek uczestników w naszym klubie systemowego wsparcia dla nisko funkcjonujących osób nie ma takiej wiadomo że, że nie ma formy wsparcia typu ŚDS WTZ, która miała wystarczające pokrycie w środkach finansowych pozwalające zapewnić opiekę 1 i na 1 to jest przede wszystkim opieka wytchnieniowa i odpoczywam z niego to jest to jest najważniejsze no bo każdy potrzebuje odpoczynku po to, żeby system nerwowy odpoczął od trudnej osoby po to, żeby lepiej zaopiekować tą osobą wody po to, żeby nie mieć po prostu zwyczajnie dosyć po to, żeby nie nienawidzi dzieci tak no i Niemiec sobie tych negatywnych uczuć tylko, żeby cieszyć się na widok tej osoby jako wyraz twarzy, że wraca i będziemy coś fajnego mogli zrobić razem dobrze każdy czy potrzebuje chwili samotności to przecież oczywiste wydaje się, że wielu terapeutów nie jest przygotowane do pracy z osobami z autyzmem to wymaga jednak ogromnego przygotowania ogromnej empatii trzeba mieć swoistą swoiste to coś nazywam to co trzeba mieć to coś, żeby intuicyjnie rozumieć i czuć te osoby, jeżeli tego nie ma to pod nie może do nich, choć takich do każdej innej osoby niepełnosprawnej dlatego walczymy o te domy środowiskowe dla nisko funkcjonujących osób z autyzmem, aby tam kadra właśnie była wyszkolona, aby wiedziała w jaki sposób pracować z tymi osobami natomiast wydaje się, że dużo osób, które siedzą po Toma dorosłych osób za to co mogłoby przebywać w takich ośrodkach, gdyby kadra, gdyby terapeuci wykazali minimum empatii mini jakiś kilku też również wysiłku ze swojej strony, aby lepiej poznać osoby, aby do nich dotrzeć, aby stworzyć warunki do komfortowego rozwoju niestety tego nie ma wydaje mi się, że panuje taka spychologia trochę konspekt się problemu wystarczy 1 drobną rzecz wyszli trochę empatii, którą się podobno posiada bardzo rozwiniętą sieć osobom autystycznym i wyśledził w kierunku takim, żeby spróbować zrozumieć ludzi, którzy nie podzielają dokładnie tych samych doświadczeń, bo strasznie łatwo jest być empatycznym wobec podobnych sobie natomiast tam, gdzie mamy do czynienia z jakąś innością odmiennością tam stół empatię bywa bardzo kruchą i badania z Wielkiej Brytanii pokazują, że osobom autystycznym podpisuje się z autystycznymi dużo trudniej niż w drugą stronę moja prośba jest jednak próbujemy zrozumieć i poznać czym jest autyzm i osoby w spektrum, czyli moje tytułowe kolorowe ptaki 6 odcinkach starałam się o tym wszystkim opowiedzieć, choć wiem doskonale, że nie pokazałam wszystkiego, bo autyzm jest bardzo bardzo różnorodne z 1 strony mamy audytów geniuszy z drugiej osoby niesamodzielne pośrodku całą paletę barw zostawiam was teraz w tym wielokolorowe świecie i bardzo bardzo się cieszę, że mogłam was w ten świat wprowadza to był już ostatni odcinek kolorowych ptaków serial przygotowała Anna Gmiterek-Zabłocka za oprawę dźwiękową odpowiadał Jarek Gawlik kolorowe ptaki są wśród nas próbujemy zrozumieć i co najważniejsze nie ulegajmy stereotypom kolorowe znaczy różnorodny, a z różnorodności można czerpać garść Zwiń «

Kolorowe Ptaki - serial o ludziach w spektrum autyzmu. Odcinek szósty: "Dorosły znaczy gorszy"

AUTOMATYCZNA TRANSKRYPCJA PODCASTU

PODCASTY AUDYCJI: KOLOROWE PTAKI

POSŁUCHAJ RÓWNIEŻ

DOSTĘP PREMIUM

SERWIS INFORMACYJNY

Wydanie z godziny 05:00

Najnowsze Podcasty

Ciąg dalszy łamania praworządności. Co na to UE?

Afera Profumo

Aż 88 procent z nas w ostatnim roku choć raz zaangażowało się w pomoc na rzecz innych - badanie Lekarzy bez Granic

"W tym reportażu nic mnie nie zaskoczyło, oprócz bohaterskiego tenora pana burmistrza" – słuchaczx po wysłuchaniu 1. odc. serialu "Mała Władza"

TOK FM

Polecamy

Popularne

GOŚCIE TOK FM

Gazeta.pl

WYBORCZA.PL