REKLAMA

Bycie dziewczynką. Kogo określa? ''Dziewczynki. Kilka esejów o stawaniu się''

Kultura Osobista
Data emisji:
2023-01-31 11:40
Audycja:
Kultura Osobista
Prowadzący:
Marta Perchuć-Burzyńska
W studio:
Weronika Murek
Czas trwania:
16:38 min.
Udostępnij:

Rozmówczynią Marty Perchuć-Burzyńskiej była Weronika Murek - - prozaiczka i dramatopisarka.

Tymoteusz Bies o filmie ''Chleb i Sól'': Damian Kocur miał do nas duże zaufanie Skrzywanek: Cenzura ekonomiczna nie przezwyciężyła nas

AUTOMATYCZNA TRANSKRYPCJA PODCASTU

Transkrypcja podcastu
dzień dobry przed mikrofonem Marta Perchuć-Burzyńska gościnią kultura osobista jest dzisiaj pisarka dramatopisarka Weronika Murek Witaj serdecznie dzień dobry autorka wydanej niedawno przez wydawnictwo czarne książki dziewczynki kilka esejów o stawaniu się w bycie dziewczynką jak nas określa dziś czy w ogóle nas określa i kogo tak naprawdę dotyczy no właśnie tak jakoś próbowała na początku chodzi trochę na palcach wokół tego konkretnego wyrażenia, żeby też nie Rozwiń » próbować zamknąć w tej dziewczynki w konkretnej definicji, czyli je też nie wkładać w nową inną szufladkę i próbowałam się doszukiwać tego bycia dziewczynką anty dziewczę coś dziewczynką wartości właśnie, w jakich takich dniach też jakieś takie mgławice nowości, która wokół tej postaci tej figury jakoś czy narosła czy też pojawia się w ramach takiego wolnego biegu skojarzeń, a więc trochę no właśnie uciekałem przed tym, żeby sobie to wszystko dookreślić, chociaż jednocześnie całą pracę wykonywała po to, żeby jakoś też ten temat zbadać ja przede wszystkim miałem jakąś taką swoją prywatną stawkę też tych poszukiwaniach po pomyślałam sobie już zupełnie jako dorosła osoba, że to być dziewczynkom no właśnie, kiedy ja sobie tak myślałam co dla mnie znaczyło wstrzyma się kojarzyło i w zasadzie, dlaczego po raczej także to być dziewczynką jednak gdzieś tam pozostawał cały czas w cieniu i to nie tylko w takim cieniu, który związany z zepchnięcie jakiegoś tematu na bok, ale też takim cieniu, który jednak nasuwa takie skojarzenia, które mnie się wydawały właśnie z jakiejś takiego rejestru może nie negatywnego takiego, w którym czułam się nieswojo to znaczy to być dziewczynką być mniej niż być właśnie tą, która o, której się mówi że, że gdzieś tam cały czas nie dorasta czy by cały czas nie do końca no jest w stanie wypełnić jakąś taką formę, która jest narzucana i tak chciałam sobie podmienić to skojarzenie, które z 1 strony właśnie jakość mnie przez wszystkie lata zostało właśnie w grany jako to mniej niż związane ze słabością na coś takiego bardziej świetlistego jeśli pozwoli to teraz przeczytam fragment rozdziału wstępnego właśnie on jest o tym, o czym przed chwilą powiedziałaś pisze w tej książce dziewczyńskie ości i dziewczynkom dość, ale staram się o nich pisać przede wszystkim w takim wymiarze, który sama najmocniej zapamiętałam jako marzeniu o tożsamości, która może podlegać nieustannej zmianie złudzeniu, że ludzkie życie za nim jeśli w ogóle bierze 1 kształt, w którym ostatecznie starzeje osiądzie ma szansę mienić się Moussy Sowa być wiecznej podróży i ciągłym przeistaczają, że można żyć bez konieczności podejmowania decyzji co do tego kim się jest lub będzie, czyli takie marzenie każdej dziewczynki, która żyła w schemacie tego wolno tamtego nie wolno powinno się nie powinno tak to co przystoi dotyczyć powinno robić jako właśnie mała dziewczynka dziewczynka w ogóle, tak więc szukam takiej okazji, żeby dać tej dziewczynce szansę na to, żeby kipiała z tej formy po prostu gra była formy dziecka z formy dziecka też formy właśnie takiej stereotypowej dziewczynki właśnie z okrągłym rumieńcem loczki jem no jakoś w związku z tym bardzo ważny dla mnie też ten motyw stawania się czyli jakby tego tej drugiej matrycy czy mamy właśnie jakiegoś takiego tematu też, którym się posługiwała, żeby się do tej figury dziewczynki zbliżyć bardzo zależało na tym, żeby było to takie stawanie się tak jak w tym fragmencie, który teraz przytoczyła to znaczy takie stawanie się, które nie ma konkretnego kierunku to znaczy nie jest dawaniem się w związku, z którym stajemy się lepsi stajemy się kobietami stajemy się sobą tylko jest po prostu taką czystą energię życia takiej ciekawości wobec tego kim jeszcze, kto na co nas jeszcze będzie czekało za rogiem, ale też taką możliwością tego, żeby dać sobie szansę na to, żeby się jakiś czas odzwyczaić od siebie od tego co się sobie myśli i zobaczyć co nam dodaje z 13 zostawia nas gdzieś przesuwa na tej planszy konkretnie nie w żadnym konkretnym kierunku tylko po prostu jako też taki motyw ruchu i przeznaczania się, żeby nie stawać się także, bo myślę, że to jest bardzo istotne czyjąś projekcją również tak to prawda jedną z takich rozmów, które odbyłam z koleżankami, a propos właśnie tego tematu dziewczynek dziewczyn dziewczyn z kości była taka rozmowa właśnie pierwszy momencie, w którym pomyślałyśmy sobie, że jesteśmy tymi dziewczynkami czy nam potem powiedziano i 1 ze znajomych powiedziała, że to dla niej taki ma ona zdała sobie sprawę, że oko cudze oko, które na nią patrzy nie robi tego bezinteresowne, że badanie interes chce ją widzieć konkretny sposób czerpie jakąś nie wiem czy przyjemność jakąś po prostu też swoją ma swoją stawkę w tym, żeby jakoś się zobaczyć dostrzec jakoś sobie opowiedzieć i to było ją jedno też takich taki to jedna z tych rzeczy, które jakoś nie zainteresowały w temacie właśnie opowiadania o dziewczynkach i tego jak często przyjmie takie miał wrażenie, a one były opowiadane raczej niż mówiły o tym sensie, że głos jakoś był głosem właśnie dziś tam nie uzyskanym nie wysłuchane, a że ich już trafiały na języki właśnie wielkiej literatury czy właśnie kina to za każdym razem z językiem bardzo zawłaszcza cały bardzo mocno też używały jako takiej czystej przestrzeni do tego, żeby nałożyć projekcje w kilka lat temu w teatrze studio razem z reżyserką Gosia Wdowik zrealizowała spektakl dziewczynki na podstawie wywiadów przeprowadzonych z kilkunastoma dziewczynkami oraz też materiałów wypracowanych w czasie prób z 5 z nich co się wtedy przy pracy nad tym spektaklem okazało dla ciebie ważnego przełomowego, a przede wszystkim właśnie to, że zdałam sobie sprawę, że ten temat też dla mnie leżał jakoś długo odłogiem i pewnie gdyby ten projekt nie przydarzył tak szybko się do niego zbliżyła druga rzecz jest taka że właśnie z tych wszystkich rozmów, które miałam też, które jakoś padały wobec pytania czym się teraz zajmujesz zajmuje się spektakle dziewczynkach i to było też jedną z takich zdań, które bardzo mocno uruchomią uruchamiała rozmówców, a przede wszystkim rozmówczynie i tych historii było bardzo wiele też te historie były takim trochę taką próbą zdania relacji z czegoś co bardzo nie leżała, ale w takim sensie trochę nie wiadomo co z tym zrobić trochę wiadomo, że tak coś tam się takiego jako kobietą przydarzyła się to być dziewczynkom, ale Note właśnie co dalej, jakby co z tego wziąć dzisiaj dla siebie dorosłej i w jaki sposób nie dni odejść od takiego skojarzenia, które też ja miałam, że czuje się jak dziewczynka jako dorosła osoba wtedy, kiedy ktoś potraktuje mnie taki sposób to jest trochę protekcjonalne właśnie taki stawiający do konta czyli gdyby zmniejsza mnie znowu staje się mam takie poczucie tak teraz po prostu czuje jak mała dziewczynka, więc nie chciałam, żeby to moje prywatne poczucie właśnie być dziewczynką była tym wiecznym poczuciem, że jest ustawiona do konta i jakoś zmniejszona tylko chciałam, żeby te skojarzenia jakoś winny sposób mogły zapracować jakoś też, żeby pod te doświadczenie podstawić nowy obraz nowe skojarzenia nowe słowa nowe jakiś opowieść o swojej książce nawiązuje do figury dziewczynki utrwalonej chociażby przez kulturę również kulturę amerykańską pisze, że żyli tam tyle Jack Garland pisze także o elicie to wszystko dziewczynki uwikłane w nie do końca bycie sobą tak to był też takie 3 figury, które jakoś wydawało mi się odruchowo na jej najszerzej znane i miałam też takie poczucie, że właśnie to, że każdy zna jesteś taką okazją, żeby jeszcze razem się przyjrzeć na zapukał jeszcze raz do tego tematu przy po trzecie palcem i zobaczyć co jest pod tym pagórki, które też nałożyła na nie kultura popularna taki obiekt wyobraźni społecznej i dlatego właśnie ta Lolita i dlatego właśnie Dorotka i dlatego właśnie szyli tempu tym pierwszym eseju jako te 3 takie z notek na najbardziej znane inne jak też bardzo mocno poddane obróbce narracji dziewczynki Dorotka z krainy los tak Dorotka określi dla większej znika z kraju o staż w przeplatają się w tych esejach nawiązania do różnych tekstów kultury, ale są również twoje wspomnienia, które bardzo mnie poruszyły przypomniała mi chociażby szeptach i tej wyższe pytany o dziewczynie z kości dziewczyn z kości na uchu w tak można byłoby to chyba nazwać jeszcze oczywiście pamiętniki, o których mówisz, że to często było takie miejsce jest rozbiegu owe do mówienia o sobie do powiedzenia pierwszy raz ja tak tak tak myślałem sobie właśnie o tym szepcze tak naprawdę i tych pamiętnikach trochę podobny sposób to znaczy jako tworzeniu bezpiecznej przestrzeni do tego, żeby jakoś się przymierzyć do siebie jakoś z samej siebie posłuchać w jaki sposób myślę w jaki sposób, gdyby próbuje się stawać mówi o tym szepcze, dlatego że jest ma taką bardzo obosieczna rolę w tym eseju właśnie z 1 strony właśnie jest to dziewczynka się szybciej, ponieważ jak, gdyby nie przy nie jest jej przy zwalonych to, żeby miała ten głos pełne wysłuchane i jej pragnienia powinny być takimi małymi, pragnąc kami jej jej powieści powinny być właśnie takimi ten szept jest zawsze też taką formą zmniejszenia drugi głos tylko Szewczyk głos tak, a z drugiej strony pomyślałem sobie też jeszcze wracając dopytania o spektaklu tam miałyśmy też taką 1 scenę, która była taką opowieścią właśnie o tym, że dziewczynki, które przez cały czas pozostają na scenie mają też 1 taki moment, żeby móc po prostu wytworzyć sobie między sobą taką bezpieczną przestrzeń i zaczynają szeptać patrząc na widownie my nie wiemy co one mówią one jakby wiedzą, że mają taką taki czas dla siebie takie swoje małe wyszeptał na królestwo, do którego nikt nie ma dostępu, jeżeli onego nie dopuszczą, gdzie jesteś taki moment, że mogą się jakoś wesprzeć w środku tego przedstawienia mogą jakoś się ze sobą skomunikować z nie wiem zażartować, żeby jakoś rozluźnić, więc też jak gdyby tkanie takich wspólnotowych przestrzeni na podstawie za sprawą szeptu też było motywem tej Książ w cielesność dziewczynki menstruacja wszystkie z nią związane przesądy też strach, jakie wywołuje szczególnie tych, którzy ze względu na różne uwarunkowania fizjologiczne nie miesiączkuje ją, chociaż nie tylko to jest rozdział, który podobnie jak fragmenty o sikaniu przynoszą uczucie pewnego rodzaju ulgi, kiedy się czyta, a z drugiej strony jednak takiego poczucia, że ciągle te dziewczyńskie ciała są uwikłane w to co powinny, czego nie powinno i że jest cały czas nad nimi jakaś zewnętrzna kontrola tak tak i że w zasadzie 2 tematyczne nie tylko te 2, ale powiedzmy właśnie z tej przestrzeni podlegają takim pobudzają powieści to znaczy z 1 strony to jest albo święta albo przeklęty albo brudna albo właśnie tam wynoszą na leki sfery sacrum i to, czego szukałam tych właśnie taka strefa normalizacji tematów i też wiedzą opowiada w jakim sensie też tematem jest to ciało cielesność dziewczynki bardzo też chciałam znaleźć taką opowieść, w której to ciało nie tylko będzie ciałem obdarzonym czy zasypanym przymiotnikami, ale też takim, które zyskuje czasowniki to znaczy jest tym jakoś sprawcę to ciało działa to ciało właśnie nie tylko wygląda tylko wygląda Targ w przecież to wszystko dzienniki pamiętniki sekrety torebki kieszenie i widoki to przenośna wersja własnego pokoju kawałek miejsca, które ma się tylko dla siebie, którego nikt nie odbiera, którą można pobyć sama ze sobą i sprawdzić kim jestem lub kim się staje kieszenie fascynujący esej kieszenie, które okazuje się były kiedyś atrybutem mężczyzny no i zupełnie innej perspektywy teraz na kieszenie spojrzałem też taki sposób oczywiście metaforyczny, że my też mamy prawo do kieszeni wypychać czy chcemy tak tak to prawda to też było dla mnie jednostek ciekawych odkryć, kiedy znalazłam właśnie monografia, która była poświęcona, zmieniając narrację wokół kieszeni i opowieść o tym, że kobietę w zasadzie też nie zdziwiło na jak wiele sposobów można było kobiety dyskryminować one były dyskryminowane, w jakich takich przestrzeniach, których ja bym np. nie sądziła, że podlegały tego rodzaju powieścią naciskom, ale faktycznie tak jak w 1 zdaniu Pala, że tak kobiety nie powinny mieć kieszeni, ponieważ mężczyźni nie są w stanie zrobić dobrego użytku z kieszeni, a tutaj co dopiero mówić o kobietach one na pewno sobie z kieszeniami nie poradzą to jest już w zbyt wysokie progi w, a jednak sobie radzą w i polecam państwu książkę, która wg nadziei autorki sprawiła, że mój dzień, mimo że styczniowy stał się sierpniowym popołudniem mam nadzieję, że pisanie tej książki dla ciebie też takim popołudniami sierpniowym było mimo wszystko dzięki tak bardzo to było jakoś też dla mnie ważne i od bardzo ciekawa praca, która była taką podróżą pomiędzy różnymi tematami też taką szansą na to, żeby jakoś też się po odbijać i trochę też o zwyczajach od siebie od tego co się np. myślały zawsze w tych kieszeniach na tę wszystkim, więc w tym sensie ME bardzo się cieszę z tej podróży w to co zapisuje jest właśnie twoim takim myśleniem to znaczy sam ten proces pisania, o czym pisze zresztą w książce jest tak ważne, żebyś zrozumiała no tak właśnie myślałem sobie, a propos tego rozdziału, który związany z z dziennikami pamiętnika mi, że faktycznie to jest taka przestrzeń, która dla mnie też jako osoby, które właśnie zajmuje się pisaniem jest ważna, żeby móc usiąść zebrać myśli i spróbować coś napisać za tą sprawą dowiedzieć się co naprawdę takie systematyczne usystematyzowany sposób się sądzi na na danej sprawie, więc też zawsze była taka chwila tak jak powiedziałem tym pokoju dla siebie jakiś własnej przestrzeni i tego rodzaju własny pokój też tutaj można postawić w edytorze tekstu albo na czysty KC dziękuję bardzo, Weronika Murek autorka dziewczynek kilku esejów o stawaniu się wydawnictwa czarne była gościnią kultury osobistej dziękuję dziękuję Tomaszowi obce za pomoc w przygotowaniu programu i dziękuję państwu również słuchaczom za wzięcie udziału w licytacji współprowadzenia kultury osobistej programu, którego gościnią specjalną będzie już niebawem Agnieszka Holland zwycięzca, któremu serdecznie gratuluje wylicytował współprowadzenie ze mną programu za 3250zł te pieniądze przed Ka, że my oczywiście na konto wielkiej orkiestry Świątecznej pomocy jeszcze raz wielkie dzięki informacji Zwiń «
Transkrypcja podcastu

PODCASTY AUDYCJI: KULTURA OSOBISTA

Więcej podcastów tej audycji

REKLAMA

POPULARNE

REKLAMA

DOSTĘP PREMIUM

Wszystkie audycje, kiedy chcesz! Teraz TOK FM Premium 30% taniej: podcastowe produkcje oryginalne, Radio TOK FM bez reklam i podcasty z audycji. Nie zwlekaj, słuchaj wygodniej!

KUP TERAZ

SERWIS INFORMACYJNY

REKLAMA

Najnowsze Podcasty

Więcej podcastów

REKLAMA
REKLAMA